Hoe ontstond het idee voor een woonzorgcentrum in de pastorie?

‘In het dorpsplan van Zieuwent las ik dat ouderen in het dorp willen blijven, ook als ze niet meer thuis kunnen wonen. Dat vind ik heel begrijpelijk. Ik ken mensen die na vijftig jaar samen uit elkaar moesten. Mevrouw verhuisde noodgedwongen alleen naar een verpleeghuis buiten het dorp en haar man had geen rijbewijs. Een schrijnende situatie. Vanuit Zieuwents Belang wilde ik me hard maken om een voorziening voor deze mensen te realiseren. Jos Kolkman en ik zijn samen met het bestuur hiermee aan de slag gegaan. Andere Zieuwentenaren met kennis van de zorg hebben ons geholpen. Een vernieuwend idee waar we veel partijen van wisten te overtuigen. In overleg met het Max-huis kwamen we tot de conclusie dat de pastorie de meeste mogelijkheden biedt. Na de herinrichting van de dorpskern in 2014, waar we destijds de Nederlandse dorpsprijs voor kregen, ontstond het idee om deze speciale plek de maatschappelijke functie terug te geven. Tijdens het klankborden met verschillende inwoners bleken wij niet de enigen die hier zo enthousiast over waren. Na het lanceren van het voorstel kregen we direct telefoontjes van mensen die het een fantastisch plan vinden en graag in de pastorie willen wonen. Omdat het om een rijksmonument gaat was het vinden van een investeerder lastig. Tot Thony in beeld kwam. Hij was gecharmeerd van de pastorie en zag, net als wij, dat we hier iets bijzonders van kunnen maken. Ik fantaseerde al over hoe leuk het zou zijn als de vrijwilligers die de pastorie altijd zo goed hebben onderhouden straks hier kunnen wonen. Maar dat goede onderhoud deed ons in eerste instantie de das om. Omdat het pand er nog zo goed uitzag maakten we geen aanspraak op de subsidie. De samenwerking met het Max-huis ging niet door. Wrang, maar we gaven niet op. Gedreven als we zijn, kwamen wij via Thony met Els in gesprek. Gezamenlijk hebben we er opnieuw de schouders onder gezet. Dankzij de lange adem van alle betrokkenen wordt het idee alsnog werkelijkheid.’

Wat is je huidige rol in het project?

‘Als voormalig ambtenaar heb ik veel kennis op het gebied van de regelgeving bij de lokale en provinciale overheid. Ik ben de aanjager geweest om de provinciale subsidie voor het verduurzamen van cultureel erfgoed binnen te halen. Eigenlijk kwam de pastorie daarvoor niet in aanmerking, maar dankzij mijn ervaring en achtergrond hebben we het samen voor elkaar gekregen. Daarnaast ken ik de sentimenten van het dorp. Ik heb een luisterend oor en mensen weten me te vinden. Vragen of opmerkingen over Woonzorg Zieuwent geef ik door aan Els, sinds eind 2020 het gezicht van Woonzorg Zieuwent. Ze neemt de organisatie op haar. Straks als de locatie open gaat zal ik blijven meekijken of dat wat de inwoners van het dorp hebben meegegeven ook terugkomt in de zorg.’

Wat is de grootste uitdaging in het project?

‘Om in deze vervelende tijd van coronamaatregelen de mensen in Zieuwent deelgenoot te maken van Woonzorg Zieuwent. We willen straks meer zijn dan alleen een kleinschalige woonzorglocatie; een ontmoetingsplek waar iedereen welkom is voor een praatje, een hapje en een drankje. Je kunt binnenlopen als je behoefte hebt aan gezelschap of zin hebt om bijvoorbeeld met iemand een stukje te gaan wandelen of (duo)fietsen. De deur gaat niet op slot, maar staat juist open. We willen dat dat gaat leven en dat is best lastig nu mensen elkaar zo weinig zien.’

Waar kijk je het meest naar uit?

‘Als ik straks zie dat bewoners zich thuis voelen in de pastorie. Het zal ook lastig voor hen zijn hun oude vertrouwde huis achter zich te laten. Ik hoop dat ze dan toch denken: “met de verhuizing naar de pastorie heb ik een goede laatste stap gemaakt.”’